ଶିଶୁ ଧର୍ମନୀତି ଶିକ୍ଷା

ଚିନ୍ତାମଣି ମହାନ୍ତି

ପାଠରେ ମନୋଯୋଗୀ ହୁଅ,

କହିବେ ସବୁ ସୁନାପୁଅ ।

ସମସ୍ତେ କରିବେ ଆଦର,

ଦେବେ ମିଠେଇ ଦୁଧସର ।

ମନରେ ଭାରି ଖୁସି ହେବେ,

ସୁନ୍ଦର ବହି ଆଣି ଦେବେ,

ପାଠ ପଢ଼ିଲେ ହେବ ଭଲ,

ବଢ଼ିବ ପସନ୍ଦ ଅକଲ ।

ପାଠ ପଢ଼ିବି ହୋଇ ଶାନ୍ତ,

ଖାଇବି ଯାଇ ଦୁଧ ଭାତ ।

ପାଠ ପଢ଼ିବା ବଡ଼ ମଜା,

ଘରେ ମିଳିବ ମାଛ ଭଜା ।

ନ ବୁଲି ପଢ଼େ ବନମାଳୀ,

ତା ବାପ ଦେଲା ସୁନାମାଳୀ ।

ଖାଇବି ନାହିଁ ପିକା ପାନ

କାନ ମୋଡିବେ ଅବଧାନ ।

ଯେ ପିଲା ଦୁଷ୍ଟା କଳିହୁଡା,

ଖାଏ ସେ ଗୋଇଠା ଚାପୁଡ଼ା ।

ଚରିତ୍ର ରଖିବି ନିର୍ମଳ,

ଯେପରି ସଫା ଗଙ୍ଗାଜଳ ।

ଖରାପ ଯାହାର ବେଭାର,

କେବେ ନ ହେବି ସାଙ୍ଗ ତାର ।

ବାପ ମା ଠାକୁର ମୋହର,

ମୁଁ ତାଙ୍କ ଚରଣେ ଚାକର ।

ଲୁଗା ମସିଆ ନ କରିବି,

ଦେହ ସୁତୁରା ରଖିଥିବି ।

ଦୁକୁତା ପ୍ରାଣମରା ବିଷ,

ଛୁଇଁବି ନାହିଁ ସେ ଜିନିଷ ।

ଯାଉ ପଛକେ ଫାଟି ମଥା,

ନିଶ୍ଚେ କହିବି ସତ କଥା ।

ପଣ୍ଡା ପୁଅଟା ଭାରି ରାଢ଼,

ପାଠ ନ ପଢ଼େ ଖାଏ ମାଡ ।

ସକାଳେ ଯୋଡି ମୁଁ କରକୁ,

ଜୁହାର ହେବି ଠାକୁରଙ୍କୁ ।

ନ ଦେବି ପର ଦ୍ରବ୍ୟେ ହାତ,

ଅଧର୍ମ ଅନ୍ୟାୟ ତାହା ତ ।

ହେବି ନାହିଁ ମୁଁ ନିଦାମୂର୍ଖ,

ମା ବାପେ ଦେବି ନାହିଁ ଦୁଃଖ ।

ହିଂସା କରିବା ମହାପାପ,

ହିଂସ୍ରକ ଏକା ତମ୍ପ ସାପ ।

ନିତି ଶିଖିବି ନୂଆ ପାଠ,

ହେବି ମୁଁ ତେବେ ବଡ଼ ଚାଟ ।

ଭିକାରିକି ଦେଲେ ଭିକ ମୁଠିଏ,

ଆଇଷ ବଢ଼ିବ ସିନା କୋଟିଏ ।

ସବୁବେଳେ ମିଠା କଥା କହିବି,

ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ କିଣିବି ।

ପଢ଼ିବାକୁ ଯିବି ନ ବସି ରୁଷି,

ବାପ ମାଆ ହେବେ ବହୁତ ଖୁସି ।

କେବେ ନ କରିବି ଦୁଷ୍ଟାମି କିଛି,

ଦୁଷ୍ଟକୁ ସମସ୍ତେ କରନ୍ତି ଛି ଛି ।

ପାଠ ପଢ଼ି ହେବି ହୁନ୍ଦରବାଜ,

ଗଢ଼ିବି ମଟର ଉଡାଜାହାଜ ।

ପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କ ପଦାଙ୍କ ସେବି,

ବଡ଼ ହେଲେ ମୁହିଁ ଶିଳିପୀ ହେବି ।

ନୂଆ ଚାରୁଶିଳ୍ପ କରି ସୃଜନ,

ଅର୍ଜିବି ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା ଧନ ।

ପାଠ ମୋ କଣ୍ଠର ସୁନା ପଦକ,

ପାଠ ପଢ଼ି ହେବି ଦେଶସେବକ ।

କୃଷିରୁ ଉପୁଜେ ସିନା କନକ,

ପାଠ ପଢ଼ି ମୁହି ହେବି କୃଷକ ।

ବେପାରରୁ ମିଳେ ଲାଭ ଅପାର,

ବଢ଼ିଲେ କରିବି ଭଲ ବେପାର ।

ଚାକିରିରେ ତୁଟେ ଦେହର ଶିରୀ,

କରିବି ନାହିଁ ମୁଁ କେବେ ଚାକିରୀ ।

ଚାକିରୀ ପାଇଁ ମୁଁ ନ ହେବି ବାଇ,

ପର ଗୋଡେ ତେଲ ଘଷିବି ନାହିଁ ।

ନ ହେବି ଚାକିରୀ ଲାଗି ଛାନିଆଁ,

ଆପଣା ଗୋଡ଼ରେ ହେବି ମୁଁ ଠିଆ ।

ପର ଗୋଡ଼ତଳେ ମୁଣ୍ଡ ନ ଗୁଞ୍ଜି,

ସ୍ୱାଧୀନ ବେଉସା ଧରିବି ଖୋଜି ।

ବଡ଼ଲୋକ ହୋଇ ନ ତୋଳି ଗଡ଼,

କରିବି ମୁଁ ସଦା ସାନକୁ ବଡ଼ ।

ନ ବସିବି ତୁଚ୍ଛା ଅଳସ କରି,

ଅଳସୁଆ ଲୋକ ମୁର୍ଦାର ପରି ।

ଶରୀରକୁ ଭାର ଭାତୁଡି ଆବୁ,

ସମାଜକୁ ଭାର ନିଖଟୁ ବାବୁ ।

ପାଠ ନ ପଢ଼ିଲେ ହେବି ଯେ ମୁର୍ଖ,

ଜୀବନେ ଭୁଞ୍ଜିବି ଅଶେଷ ଦୁଃଖ ।

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କି ଜୀବନ ପରି,

ଆଦର କରିବି କୋଳରେ ଧରି ।

ଲଗାଇବି ନାହିଁ କଜିଆଗୋଳ,

ହେବି ନାହିଁ କେବେ ଦୁଷ୍ଟ ବିଟୋଳ ।

କେବେ ନ କହିବି କାହାକୁ ମନ୍ଦ,

ଖଚ ପରନିନ୍ଦା ବଡ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ।

ଗାଳିଦେବି ନାହିଁ କାହାକୁ ଚଳି

ନ କରିବି ଘରେ ଅକଟ ଅଳି ।

ରଜାକୁ ପୂଜନ୍ତି ପ୍ରଜା, ଚାଟୁଆ,

ଜଗତରେ ପୂଜା ପାଏ ପାଠୁଆ ।

କାଞ୍ଜି ଖୁଦପିତା ତୋରାଣି ପେଜ

ଚାରିହେଁ ବଢ଼ାନ୍ତି ଜାତୀୟ ତେଜ ।

ତାସ ପଶାଖେଳ ଖରାପ ଭାରି,

ଦଣ୍ଡକେ କରିବ ଦାଣ୍ଡ ଭିକାରୀ ।

କରିବି ଗୋରୁକୁ ସ୍ନେହ ମମତା,

ରୋମ ଗୋଟିକେ ତା କୋଟି ଦେବତା ।

ଚଢ଼େଇ ପାଳିବା ନାଙ୍କରା କଥା,

ପାଳି ନ ଜାଣିଲେ ଲାଗିବ ହତ୍ୟା ।

ନାରୀଙ୍କ ଭୂଷଣ ଗହଣା ପାଟ,

ପୁରୁଷର ଏକା ଭୂଷଣ ପାଠ ।

ନେହୁରା ହୋଇ କା ଗୋଡ଼ ନ ଚାଟି,

ଆପଣା ଶିଙ୍ଗରେ ଖୋଳିବି ମାଟି ।

ଖଳର ସ୍ୱଭାବ ବଦରୀ ଫଳ,

ଭିତରେ କଠୋର ବାହ୍ୟ କୋମଳ ।

ନଡିଆ ପରାଏ ସାଧୁ ସୁଜ୍ଞାନୀ,

ବାହାର ପଥର ଭିତର ପାଣି ।

ଦୁର୍ଜନ ନ ଛାଡ଼େ ଦୁଷ୍ଟ ସ୍ୱଭାବ ।

ନିମ ଗଛରେ କି ଫଳିବ ଆମ୍ବ ।

ଯାଉ ହୋଇଯାଏ ରାନ୍ଧିଲେ ଖୁଦ,

ଯାଉ ନୁହେଁ ତାହା ସିଂହୀର ଦୁଧ ।

ସେହି ଦୁଧ ପିଇ ଓଡିଆ ଜାତି,

ଗଣୁଥିଲେ ନାହିଁ ଦନ୍ତାଳ ହାତୀ ।

ପଢ଼ିବି ଆଦରେ ବିଦେଶୀ ପାଠ,

ବିଦେଶୀ ପ୍ରଥାର ନ ହେବି ଚାଟ ।

ଅନ୍ୟର ପଛକେ ନୋହୁ ପସନ୍ଦ,

ନ କହିବି କୁଳରୀତିକୁ ମନ୍ଦ ।

କଥା କହୁଥିବି ନିଜକୁ ଚାହିଁ,

କାହା ରୂପଗୁଣ ବାଛିବି ନାହିଁ ।

ସବୁଠାରୁ ସୁଖୀ ଅଋଣୀ ଜନ,

ଚିର ହାହାମୟ ଋଣୀ ଜୀବନ ।

ଦରିଦ୍ର ପଡିଶା ମରେ ଉପାସେ,

ସୁଖ ଭୁଞ୍ଜେ ଧନୀ ସୁନା-ଉଆସେ ।

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଯାଏ ମଉଜେ ଉଡି,

ଦେଶ ପାଇଁ ନାହିଁ ବାଣୀ କଉଡି ।

ଧନୀଙ୍କର ଏହି ହୀନ ବେଭାର,

ଦେଖିଲେ ଉପୁଜେ କ୍ଷୋଭ ଅପାର ।

ଦେଶରୁ ଗୋଟାଇ ଖାଅ ସଭିଏଁ,

ଦିଅ ଭଲା ତାକୁ ପଇସାଟିଏ ।

ସାନ ବଡ଼ ନାହିଁ ଧର୍ମ ଭିତରେ,

ସବୁ ଧର୍ମ ଏକ ହେଜ ଚିତ୍ତରେ ।

ସକଳ ଧର୍ମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଈଶ୍ୱର,

ଧର୍ମ ମଧ୍ୟେ ନାହିଁ ଶ୍ରଷ୍ଠ ଇତର ।

ନିନ୍ଦନୀୟ ନୁହେଁ ପର ଧରମ,

ଧର୍ମମାତ୍ରେ ପୂଜ୍ୟ ପବିତ୍ରତମ ।

ମୂର୍ତ୍ତିପୂଜା ନୁହେଁ ଅସାର ଭଳି,

ଧର୍ମ-ଶିଢ଼ୀର ସେ ପ୍ରଥମ ଫଳି ।

ସର୍ବଦେହେ ଅଛି ଈଶ୍ୱର ସତ୍ତା,

ସକଳେ ଈଶ୍ୱର, ନୁହେଁ ଅନ୍ୟଥା ।

ନ ଚାହିଁବି ପଢ଼ାବେଳେ କେଣିକି,

ମନ ଦେବି ନାହିଁ ଏଣି ତେଣିକି ।

ଉଦ୍‌ଯୋଗୀ ଭାଗ୍ୟରେ ଘଟେ ଶ୍ରୀଲାଭ,

ଅଳସୁଆ ଭୁଞ୍ଜେ ସଦା ଅଭାବ ।

ନ ରଖିବି ଆଜି କାମ କାଲିକି,

ସମୟେ ଚଢ଼ିବି ସୁନାପାଲିଙ୍କି ।

ବରଞ୍ଚ ସବୁଠୁଁ ହେବି ଉତ୍ତମ,

ନ ହେବି କଦାର ନୀଚ ଅଧମ ।

କୁଚିନ୍ତାକୁ ମନେ ନ ଦେବି ସ୍ଥାନ,

କରିଦିଏ ସେହି ମନକୁ ସାନ ।

ମନକୁ ରଖିବି ନିଜ ଅଧୀନେ,

ମନଜିଣା ବୀର ଜଗତ ଜିଣେ ।

ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ପାଳି ଅର୍ଜିବ ବଳ,

ନ ହେବି ସନ୍ଥିଆ ଚେମା ଦୁର୍ବଳ ।

ଦେଶଭୃତ୍ୟ ଜନ ଜାତି- ସମ୍ପଦ

ରାଜାଠାରୁ ବଳି ଗୌରବାସ୍ପଦ ।

ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ କରେ ସ୍ୱଦେଶ-ସେବା,

ଭବେ ଭାଗ୍ୟଧର ତା’ପରି କେବା ।

ଦେବଦେଶ ଆମ ଜନମଭୂମି,

ଦେବେ ଧନ୍ୟ ତାହା ଚରଣ ଚୁମି ।

ମହାପୂଣ୍ୟେ ମିଳେ ଜନ୍ମ ଏ ଦେଶେ,

ରଖିବି ଏ ଦେଶ ଟେକ ବିଶେଷେ ।

ଉପଯୁକ୍ତ ଗୁଣ କରି ଅର୍ଜନ,

ସ୍ୱଦେଶର ହେବି ଯୋଗ୍ୟ ନନ୍ଦନ ।

ପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କ ଗରିମା ଖ୍ୟାତି,

ଅଗ୍ନିରାଗେ ଗାଇ ଫୁଲାଇ ଛାତି ।

ତାଙ୍କ ଅଗ୍ନିମନ୍ତ୍ରେ ହୋଇ ଦୀକ୍ଷିତ,

ଦେଶର ପୁଅ ମୁଁ ହେବି ନିଶ୍ଚିତ ।

ପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକରଣ,

କରିବି ସର୍ବଥା ଅନୁକରଣ ।

ପୂର୍ବ ପୁରୁଷଙ୍କ ଅମର ଯଶ,

ସବୁକାଳେ ଆମ ଉଚ୍ଚ ଆଦର୍ଶ ।

ଆମ ଶୁଭାଦର୍ଶ, ମଙ୍ଗଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ

ଦେଖାଏ ଦେଉଳ ବିସ୍ତାରି ବକ୍ଷ ।

ଆମ ଶୁଭାଦର୍ଶ ଗିରି ଗହ୍ୱରେ,

ଡାକୁଛି ଆମକୁ ଶତମୁଖରେ ।

ଆମ ଶୁଭାଦର୍ଶ ସାଗର ପୃଷ୍ଠେ,

ତରଙ୍ଗେ ତରଙ୍ଗେ ନାଚିଣ ଉଠେ ।

ଆମ ଶୁଭାଦର୍ଶ ଗହନ ବନେ,

ତପ ଆଚରୁଛି ଏକାନ୍ତ ମନେ ।

ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ନୀଳ ନିକଷ,

ସାମ୍ୟ ଏକତାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଦର୍ଶ ।

ଅଛି ତାର ଏତେ ସୁଯୋଗ ଭାଇ,

ଧନ୍ୟ ହେବ ବିଶ୍ୱେ ଶକ୍ତି ଦେଖାଇ ।

ସ୍ୱଦେଶକୁ ଦେଲେ ପଇସାଟିଏ,

ଫେରି ଆସିବ ସେ ହୋଇ କୋଟିଏ ।

ପ୍ରଭାତେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ନିତି ଦି ବାର,

ଜନମଭୂମିକୁ ହେବି ଜୁହାର ।

ମାତୃଭାଷା ପାଦ ପୁଜିବି ନିତି,

ଗାଇବି ତାହାର ଗୌରବ-ଗୀତି ।

ମାନବ ବିଶ୍ୱକୁ ଚଳାଏ ଭାଷା,

ଭାଷାମୂଳେ ସବୁ ଭରସା ଆଶା ।

ଅକ୍ଷର-ଦେବତା, ଶବଦ-ବ୍ରହ୍ମ,

ପୂଜିଣ ଲଭିବି ଅକ୍ଷୟ ଧର୍ମ ।

ପର ଭାଷା ପଛେ ହେଉ କୁରୁପ,

ନ କରିବି ତାକୁ ଅଟା ବିଦ୍ରୂପ ।

କଲେ ଆନ ଭାଷା ନିନ୍ଦା ବଖାଣ,

ବ୍ରହ୍ମନିନ୍ଦା ପାପ ଘୋଟିବ ଜାଣ ।

କେହି ନୁହେଁ ବଡ ବେ ନୁହେଁ ସାନ,

ସର୍ବେ ପୂଜ୍ୟ ନିଜ ଭାଷା ସମାନ ।

ଭାଷାକୁ କରେ ଯେ ଘୃଣା ଅବଜ୍ଞା,

ପଶୁଠାରୁ ହୀନ ତାହାର ସଂଜ୍ଞା ।

ଭୋଜନେ ପଠନେ ନ କରି ଲଜ୍ଜା,

ସୁନାପୁଅ କୁଳେ ହେବି ମୁଁ ରଜା ।

ଲଜ୍ଜା କଲେ ସିନା କ୍ଷତି ନିଜର ।

ପଉରୁଷ ତହିଁ ନାହିଁ ନିକର ।

ବଡ ହେଲେ ମୁହିଁ ଅର୍ଜିବି ଧନ,

କରିବି ଗ୍ରାମର ହିତ ସାଧନ ।

ପାନୀୟ ଜଳର ସୁବିଧା ପାଇଁ,

ଦେବି କେତେ ଗୋଟା କୂଅ ଖୋଳାଇ ।

ମେଣ୍ଟାଇବି ଦୀନ- ଦୁଃଖୀ ଗରଜ,

ବିନା ସୁଧେ ଦେଇ ଟଙ୍କା କରଜ ।

ପାଠଘରେ ପୋଥି ରଖିବି ଥୋକେ,

ଅବସର ବେଳେ ପଢ଼ିବେ ଲୋକେ ।

କରିବି ଏଭଳି ଅନେକ କାମ,

ଆମ ଗ୍ରାମ ହେବ ଆଦର୍ଶ ଗ୍ରାମ ।

ବିନୟୀ ହେବି ମୁଁ ସୀମାରେ ରହି,

ମାତ୍ର ହେବି ନାହିଁ ଅତିବିନୟୀ ।

ଅତି ଶବଦଟା ଅତି ନିକୃଷ୍ଟ,

ଯାହାକୁ ଛୁଇଁବ ହେବ ସେ ଦୃଷ୍ଟ ।

ନିଶା ଅମଳଟା ବଦଅଭ୍ୟାସ,

ଦେହୁ ସାର କୋରି କରେ ସେ ଗ୍ରାସ ।

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛି ଧର୍ମକୁ ଚାହିଁ,

ଜୀବନେ ନିଶା ମୁଁ ଛୁଇଁବି ନାହିଁ ।

ସଞ୍ଜବେଳେ ବସି ଦାଣ୍ଡ ପିଣ୍ଡାରେ,

ପାଠ ଡାକିବି ମୁଁ ଯଥାପ୍ରକାରେ ।

ପାସୋରି ନ ଯିବି ପୁରୁଣା ପଢ଼ା,

ନ ଖାଇବି କେବେ କାନ ରଗଡ଼ା ।

ଦେଶୀୟ ଶିଳ୍ପର ଅଣ-ଆଦର

କଲେ ତୁଟିଯିବ ଶିରୀ ଦେଶର ।

ବୁଡିଯିବ କ୍ରମେ ଜାତୀୟ କଳା,

ବ୍ୟଙ୍ଗ ଛାଞ୍ଚେ ହେବ ସ୍ୱଦେଶ ଢ଼ଳା ।

ନିଜ ହାତରେ ମୁଁ ଧରି ଲଙ୍ଗଳ,

ମୁଲିଆଙ୍କ ପରି କରିବି ହଳ ।

ହଳକାମ ନୁହେଁ ନିକୁଛ କାମ,

ଗୌରବେ ବହିବି ହଳିଆ ନାମ ।

ହଳ କଲେ କିଁପା ମାଡିବ ଲାଜ,

ହଳ କରୁଥିଲେ ଜନକରାଜ ।

ପୁଣ୍ୟ କାମ ତାହା ନୁହେଁ ତ ପାପ,

ଭୂଇଁ ଚଷୁଥିଲେ ବୁଧଙ୍କ ବାପ ।

ଏଡ଼େ ଲୋକଙ୍କର ଯହିଁ ଆଦର,

ସେ ଆଦର୍ଶ ନିଶ୍ଚେ ଉନ୍ମଚତର ।

ନ ଦେଇପାରିଲେ ଦରିଦ୍ରେ ବିତ୍ତ,

ମିଠା କଥା କହି ହରିବ ଚିତ୍ତ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ଦେହେ ଅଛନ୍ତି ହରି,

ସଭିଙ୍କି ମଣିବ ଆପଣା ପରି ।

ସବୁବେଳେ ଏକା କହିବ ସତ,

ସତ କହିଲେଟି ବଢ଼େ ମହତ ।

ଦେହକୁ ରଖିବା ପ୍ରଧାନ କର୍ମ,

ଦେହ ଥିଲେ ସିନା ଅର୍ଜିବ ଧର୍ମ ।

ପ୍ରାଣୀକୁ ବିପଦୁଁ ଉଦ୍ଧାର କର,

କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ପରମେଶ୍ୱର ।

ହିଂସା ନ କରିବ କେବେ ଟିକିଏ

ନ ମାରିବ କ୍ଷୁଦ୍ର ପିମ୍ପୁଡିଟିଏ ।

ସେବା କରି ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ ତୋଷ

କ୍ଷମା ମାଗ, ଥିଲେ ସାମାନ୍ୟ ଦୋଷ ।

ଗୁଣିଜନ ପଛେ ହେଉ ଇଚର,

କରିବ ତାହାକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଦର ।

ସଦା ସାଧୁ ଭାଷା ମୁଖେ ଭାଷିବ,

କୁବାକ୍ୟେ ଅଶୁଦ୍ଧ ନ କର ଜିଭ ।

ଜୀବନରେ ଯେବେ ମଙ୍ଗଳ ଇଚ୍ଛ,

ଭ୍ରମେ ବା ଥଟାରେ ନ କହ ମିଛ ।

ମିଛ କହିବାଟା ଭାରି ଖରାପ,

ମିଛରୁ ଉପୁଜେ ଭୀଷଣ ପାପ ।

ପର ଉପକାରେ ଅର୍ଜିବ ଧର୍ମ,

କେବେ ନ କରିବ ନିନ୍ଦିତ କର୍ମ ।

ଗେଲରେ ନ କହ ଖରାପ କଥା,

ନଇଁପଡେ ତହିଁ ନିଜର ମଥା ।

ଥରେ ଉପକାର କରିଥିବ ଯେ,

ନ ଭୁଲିବ ତାକୁ କେବେ ସହଜେ ।

ଦେବଶକ୍ତି ପରି ରାଜାଙ୍କ ଶକ୍ତି,

ସର୍ବଦା କରିବ ତାହାଙ୍କୁ ଭକ୍ତି ।

ଛୋଟା, କେମ୍ପା, କଣା, କୁଜା, ଗୋଦରା-

ଦେଖି ନ କରିବ ଥଟା ଟାପରା ।

ପର ମନେ ଯହିଁ ଲାଗିବ ବ୍ୟଥା,

ନ କହିବ କେବେ ସେ ଭଳି କଥା ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ବାପ ମାଆ ଈଶ୍ୱର

ଭକ୍ତିରେ ତାହାକୁ ଜୁହାର କର ।

ପ୍ରଭୁ ଦେଇଛନ୍ତି ଦେହ ଜୀବନ,

ସବୁବେଳେ କର ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ ।

ଈଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି ଜଗତ- ସୃଜା,

ମନେ ଧ୍ୟାନେ ତାଙ୍କୁ କରିବ ପୂଜା ।

ଶକ୍ତି ଅନୁସାରେ କରିବ ଦାନ,

ଦାନଠାରୁ ନାହିଁ ପୂଣ୍ୟ ମହାନ ।

ଧନେ ମାନେ ରୂପେ ନ କର ଗର୍ବ,

ନ ରହିବ ସବୁଦିନେ ସେ ସର୍ବ ।

ଧର୍ମରେ ଲୋକର ହୁଏ ଉନ୍ନତି,

ଅଧର୍ମରେ ହୁଏ ତଳକୁ ଗତି ।

ଭଲ ବହି ପଢ଼ ପିଲା ବୟସୁ,

ମନ୍ଦ ବହି ପଢ଼ି ନ ହୁଅ ପଶୁ ।

ବ୍ୟାୟାମରେ ବଢେ ଦେହର ବଳ,

ସୁଶିକ୍ଷାରେ ମନ ହୁଏ ପ୍ରବଳ ।

ଜନକ ଦେବତା ଜନନୀ ଦେବୀ,

ଧର୍ମ ଅର୍ଜ ତାଙ୍କ ଚରଣ ସେବି ।

ଜ୍ଞାନ ଲାଭ ହୁଏ ଗୁରୁ କୃପାରୁ,

ଗୁରୁ ନିଶ୍ଚେ ବଡ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ।

ମନ ଦେଇ ଭଲ କଥା ଶୁଣିବ,

ମନ୍ଦ କଥା ହେଲେ କାନ ବୁଜିବ ।

ବିପଦ ସଙ୍ଗରେ କରି ଲଢ଼ାଇ,

ଆଣିବ ତା ହାତୁ ଶ୍ରେୟ ଛଡାଇ ।

ସତିଆ ନ ଡରେ କାହାକୁ କେବେ,

ସତିଆକୁ ବଳ ଦିଅନ୍ତି ଦେବେ ।

ନ ଥାଏ ମିଛୁଆ ଦେହେ ହେମନ୍ତ,

ଥରୁଥାଏ ସଦା ଡରେ ତା ଅନ୍ତ ।

ଘଟୁ ପଛେ ଯେତେ ବାଧା ବିପତ୍ତି,

ରଖିଥିବ ସଦା ସ୍ୱଧର୍ମେ ମତି ।

ସାଧୁ ନ ପାଲଟେ ବିବେକ- ହଜା,

ଭଷୁନା ଧାନରୁ ହେବ କି ଗଜା ।

ଅଖଣ୍ଡ ରଖିବ ଧର୍ମବିଶ୍ୱାସ,

ବହୁଥିବା ଯାଏଁ ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ।

ପବନ ରଖିଛି ପ୍ରାଣ ଆମ୍ଭର,

ଦେବତା ସେ, ତାକୁ ପ୍ରଣାମ କର ।

ଜଳ ତ ବହିଛି ଜୀବନ ନାମ,

ଦେବ ଜ୍ଞାନେ ତାକୁ କର ପ୍ରଣାମ ।

ମାଟି ଦେବୀ ଦିଏ ନିତି ଆହାର,

ମାଟି-ମାଆଟିକି କର ଜୁହାର ।

ପାକ ପୁଣି ଜୀର୍ଣ୍ଣ କରେ ଅନଳ,

ପୂତ ଅଗ୍ନି ଦେବ ପଦ- କମଳ ।

ମହାକାଶ ଧରେ ମହା ଶକତି,

ମହତ୍ତ୍ୱକୁ ତାର କର ପ୍ରଣତି ।

ପରପାଇଁ ଯେହୁ ଧରଇ ପ୍ରାଣ,

ଦେବ ଆଖ୍ୟା ତାର ସ୍ଥୁଳରେ ଜାଣ ।

ଦେବତା ଉପରେ ମହା ଦେବତା,

ଅଟନ୍ତି ଏକା ସେ ବିଶ୍ୱ- କରତା ।

ମନେ ମନେ ତାଙ୍କୁ କରି ସ୍ମରଣ,

ପୂଜିବ ତାଙ୍କର ପୁଣ୍ୟ ଚରଣ ।

କର ପଛେ ଜପତପାଦି କର୍ମ,

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାଧନ ପ୍ରଧାନ ଧର୍ମ ।

ଚଳିବ ସମାଜ ଶାସନ ମାନି,

ନ ହେଲେ ଘଟିବ ବିଷମ ହାନି ।

ବିନ୍ଧ୍ୟ ହିମାଳୟ ଜାହ୍ନବୀ ରେବା,

ସର୍ବେ କରୁଛନ୍ତି ପ୍ରକୃତି ସେବା ।

ଡେଣା ବିଞ୍ଚି ସେବା କରେ ପବନ,

ସମସ୍ତଙ୍କ ପିଣ୍ଡେ ଦିଏ ଜୀବନ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ବିଶ୍ୱସେବାରେ ରତ,

ସେବା ଏକା ତାଙ୍କ ମହତ ବ୍ରତ ।

ସେବାଠାରୁ ନାହିଁ ସହଜ ଧର୍ମ,

ଜନସେବା କର ବହାଇ ଘର୍ମ ।

ବହୁ ପଥେ ଛନ୍ଦା ଧର୍ମ ଜଗତ,

ସବୁଠାରୁ ସେବା ସରଳ ପଥ ।

ସକଳ ଦେବତା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅଂଶ,

ପ୍ରଭୁ ଜ୍ଞାନେ ତାଙ୍କ ଶରଣ ପଶ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଧନଦା ଶକ୍ତି,

ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କୁ କରିବ ଭକ୍ତି ।

ଜ୍ଞାନଦା ଶକତି ଶ୍ରୀସରସ୍ୱତୀ,

କର ତାଙ୍କ ପଦେ ସ୍ତୁତି ପ୍ରଣତି ।

ସଂହାରିଣୀ ଶକ୍ତି କାଳିକାଦେବୀ,

ପୂଣ୍ୟ ଅର୍ଜ ତାଙ୍କ ପୟରୁ ସେବି ।

ଯେଉଁ ଦେବତାଙ୍କୁ ଅର୍ଚ୍ଚନା କର,

ସେ ପୂଜା ପାଆନ୍ତି ନିଜେ ଈଶ୍ୱର ।

ଅଳ୍ପ ବୟସରେ ହୋଇଲେ ବିଭା,

ମାଟି ହୋଇଯାଏ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ପ୍ରତିଭା ।

ଆଚରିବ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ସୁବ୍ରତ,

ହେବ ସଦା ସୁସ୍ଥ ପ୍ରତିଭାବନ୍ତ ।

ନାରୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ମାତା ସମାନ,

ମାତା ପରି ତାଙ୍କୁ କର ସମ୍ମାନ ।

ଦେବୀ ଜାତି ନାରୀ ସିନା ସୃଷ୍ଟିରେ,

ନ ଦେଖିବ ତାଙ୍କୁ ହୀନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ।

ନାରୀ ଆଦିଶକ୍ତି ସ୍ନେହ ଆକର,

ନ ମଣିବ ତାଙ୍କୁ ନୀଚ ଇତର ।

ନାରୀ ଯାହା ନେତ୍ରେ ନିକୁଚ୍ଛ ଦିଶେ,

ନାରୀଗର୍ଭୁ ଜନ୍ମ ହୋଇ ନାହିଁ ସେ ।

କ୍ରୋଧ ମାନବର ରିପୁ ଭୀଷଣ,

ଅଖଡ଼କେ ତହିଁ ଘଟେ ମରଣ ।

କ୍ରୋଧଠାରୁ ନାହିଁ ନିନ୍ଦିତ କର୍ମ,

କ୍ରୋଧେ ନଷ୍ଟ ହୁଏ ଅର୍ଜିଲା ଧର୍ମ ।

ସହ୍ୟଗୁଣେ କର କ୍ରୋଧକୁ ଜୟ,

ବୀର ତୁମ୍ଭେ, ତାକୁ ନ କର ଭୟ ।

ଲୋଭ ନ କରିବ ପର ଦ୍ରବ୍ୟରେ,

ଲୋଭ ତଣ୍ଟି ଚିପି ମାରିବ ଖରେ ।

ଲୋଭରୁ ଉପୁଜେ ଭୀଷଣ ପାପ,

ଦଂଶିବ ହୋଇ ସେ ଗୋକ୍ଷୁର ସାପ ।

ପରଶିରୀ ଦେଖି ନୁହୁଁ ବିକଳ,

ଠାକୁରେ କରିବେ ତୁମ୍ଭ ମଙ୍ଗଳ ।

ଦାନ ଯୋଗେ ମିଳେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ସ୍ଥାନ,

କିନ୍ତୁ ଯୋଗ୍ୟ ପାତ୍ରେ କରିବ ଦାନ ।

ଦାନପାତ୍ର ଯେବେ ନ ମିଳେ କାହିଁ,

ସମୁଦ୍ରରେ ଜଳ ଢ଼ାଳିବ ନାହିଁ ।

ବାଳକାଳୁ କର ଧର୍ମ ସଞ୍ଚୟ,

ସାଧନାର ତାହା ଯୋଗ୍ୟ ସମୟ ।

ପାଣି ଡୋରରେ ତ ଜୀବନ ଛନ୍ଦା,

ଧର୍ମ ପାଇଁ ନାହିଁ ବୟସ ବନ୍ଧା ।

ଆବାଲ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇ ପାକଳ,

କ୍ରମେ କ୍ରମେ ହୁଏ ଦୃଢ଼ ପ୍ରବଳ ।

ସେ ଅଭ୍ୟାସ ପୁଣି ଆପଣା ଛାଏଁ,

ପ୍ରକୃତି ରୂପରେ ବଦଳିଯାଏ ।

ପୀଡିତ ସେବାରେ ପୁହାଅ ରାତି,

ନ ବାରିବ କେବେ ଜାତି ଅଜାତି ।

ଆର୍ତ୍ତ ଜନେ କହି ମିଷ୍ଟ ବଚନ,

କରିବ ତାହାର ବ୍ୟଥା ମୋଚନ ।

ପୋଛିଦେଇ ଦୀନ- ସେତ୍ରୁ ଲୋଚକ

ଜୀବନ ଜନମ କର ସାର୍ଥକ ।

ସ୍ୱହସ୍ତରେ କରି ବୃକ୍ଷ ରୋପଣ,

ପୁତ୍ର ପରି କର ପ୍ରତିପାଳନ ।

ବଢ଼ିଲେ ସେ ବୃକ୍ଷେ, ସକଳ ଜୀବେ,

ଛାୟା ଫଳ ଦାନେ ସଦା ତୋଷିବେ ।

ସେ ଦାନର ପୁଣ୍ୟ ହେବ ତୁମ୍ଭରି,

କେତେ ବାଗେ ଦାନ ଅଛି ଏପରି ।

ଦାନେ ରତ ହୁଅ ଆନେ ନ ଚାହିଁ,

ଦାନଠାରୁ ବଳି ତପସ୍ୟା ନାହିଁ ।

ଶାଶୁବୋହୂ କଳି କେଳା ସୁଆଙ୍ଗ,

ଅଶ୍ଲୀଳ ସୁସ୍ତକ ବର୍ଜିବ ଆଗ ।

ହିନ ବହି ପୁର୍ଣ୍ଣ ବିବିଧ ଦୋଷେ,

କୁସଙ୍ଗୀ ପରାଏ ଚରିତ୍ର ଶୋଷେ ।

ନୀତି ଧର୍ମ ଗ୍ରନ୍ଥ କରିବ ପାଠ,

ନ କରିବ ବିନା ସୂତାରେ ହାଟ ।

ଶ୍ରୀ ମହାଭାରତ ନୁହେଁ ଅଡ଼ୁଆ,

ଯେତେ ପଢ଼ୁଥିବ ତେତେ ସେ ନୁଆ ।

ପଢ଼ ଶୁଣ ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣ ବାଣୀ,

ଧର୍ମ ଆଡ଼େ ମନ ନିଏ ସେ ଟାଣି ।

ସମାଜକୁ ଧର୍ମ ରଖିଛି ଧରି,

ଚଳୁଛି ସଂସାର ଧର୍ମେ ନିର୍ଭରି ।

ଧର୍ମରେ ହେଉଛି ଦିବା ରଜନୀ,

ଧର୍ମରେ ସହିଛି ଭରା ଅବନୀ ।

ଧର୍ମେ ରୁଦ୍ଧ ସିନ୍ଧୁ ବିରାଟକାୟ,

ଧର୍ମରେ ହେଉଛି ଋତୁପର୍ଯ୍ୟାୟ ।

ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଲଙ୍ଘିଲେ ଧର୍ମ,

ବିନାଶ ଭଜିବ ସୃଷ୍ଟିର କର୍ମ ।

ଶିଶୁ-ପ୍ରାର୍ଥନା

ଅଜ୍ଞାନ ବାଳୁତ ମୁହିଁ କିଛି ଜାଣେ ନାହିଁ,

ଆଶୀର୍ବାଦ କର ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହି !

ସବୁବେଳେ ତୁମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା କରିବି ପାଳନ,

ସବୁବେଳେ ତୁମ୍ଭ ଦୟା କରିବି ସ୍ମରଣ ।

ତୁମ୍ଭେ ମୋର ପ୍ରାଣଦାତା ପୁଣି ପିତାମାତା,

ନ ଭୁଲିବି ଏହା କେବେ ହେ ବିଶ୍ୱ-ବିଧାତା !

ପ୍ରତିଦିନ ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ ଦେଉଛ ଆହାର,

ତୁମ୍ଭ ପାଦେ ନିତି ମୋର କୋଟିଏ ଜୁହାର ।

ରାମ, କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମି କଲେ ଯେ ଦେଶକୁ ପୂତ,

କର ମୋତେ ସେ ଦେଶର ଉପଯୁକ୍ତ ସୁତ ।